ရံုးပိတ္ရက္ကေလး ေရွာ႔ပင္ေလးပတ္ ကိုရီးယားရဲ႕လူေနစရိုက္ေလးကိုလည္း ေလ႔လာရင္း ေန႔ကေလးကို ကုန္ဆံုးဖို႔ လွလွပပကေလးကုန္ဆံုးဖို႔ပါ . . . . .
ရာသီဥတုကလည္းေကာင္း ၊ လူေလးေတြကလည္း ေခ်ာ .. .. အဲလိုနဲ႔ေပါ႔… အဲလိုနဲ႔ေပါ႔ …
ေန႔သစ္ေလးရဲ႕ဂ်ာနီေလးကိုစလိုက္ရေအာင္လား .. .. ..
အလုပ္ရဲ႕ ဥပေဒေၾကာင္႔ ကားယူလာပိုင္ခြင္႔မရွိေတာ႔ Public Transportation နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားရတာေပါ႔ ။
အၿမန္ရထားေပၚမေရာက္ခင္ ေပါ႔ေနာ္...
လက္မွတ္အ၀ယ္္သြားေတာ႔ အေရာင္းစာေရးမေလးက ေၾကာင္ၿပီးၾကည္႔ေနလိုက္တာမ်ား ကိုယ္႔ေခါင္းေပၚမွာ ဂ်ိဳမ်ားေပါက္ေနသလား ၊ သြားေရာ .. ေခါေနသလားလို႔ ေဘးနားကမွန္မွာ ခပ္ၿမန္ၿမန္ၾကည္႔လိုက္မိတယ္။ ညကအိပ္ေရးၿပတ္ထားလို႔ မ်က္ကြင္းေလးေတြ ညိဳမိႈင္းမိႈင္းၿဖစ္ေနတာကလြဲရင္ … လူက၀၀ ဖိုင္႔ဖိုင္႔နဲ႔ ဖိုး၀ရုပ္ေလး အတိုင္းပါပဲ ။ ၿပီးေတာ႔မွ သေဘာေပါက္လိုက္တာ … ေကာင္မေလးက ေပးရမဲ႔ႏွုန္းကို အဂၤလိပ္လို သူ႔ရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားေနတာကိုး .. သူေလးအဂၤလိပ္စာ အခန္းေတြေတာ္ေတာ္လစ္ခဲ႔ပံုပါပဲ ၊ အေမေပးခဲ႔တဲ႔ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ဒီအခ်ိန္က် ေတာ္ေတာ္အသံုး၀င္သြားမွန္း သူေလး ခန္႔မွန္းလို႔ရသြားပံုပါပဲ ။ အဲဒါမွ ဒီကလည္း သေဘာေပါက္ၿပီး ကိုယ္ေလးကိုင္း ၊ ဦေခါင္းေလးကို ညႊတ္ၿပီးေတာ႔ “ခမ္းဆာဟမ္ မီတာ” ဆိုၿပီး K လိုမႈတ္ရင္း .. ေငြေခ်ေပးခဲ႔ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ရထားဆိုက္ေတာ႔ တိုး၀င္လိုက္ၾကတာမ်ား....ပါဆင္နယ္စေပ႔ကို နယ္လြန္မခံႏိုင္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တည္တည္နဲ႔ သူတို႔ေတြ အ၀င္ကို ေစာင္႔တာ … …. လြန္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕ ၊ ၀င္မယ္လည္းလုပ္ေရာ ရထားတံခါးေလးက' ရႊီး' ခနဲ႔ ။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ မရိုးႏိုင္တဲ႔ ၿမည္တြန္းေတာက္တီးသံေတြမ်ား Rock Concert ေရာက္ေနသလားလို႔ ။ အဲဒီ႔လိုနဲ႔ ၃၀ဒီဂရီ ရာသီဥတုၾကီးကို ေနာက္ထပ္ ၁၀ မိနစ္ အံၾကိတ္ၿပီး ၾကံ႔ၾကံ႔ ခံခဲ႔ေလရဲ႕ ။
ဒီလိုနဲ႔ ရထားေပၚေရာက္ေတာ႔ ပါဆင္နယ္စေပ႔မေၿပာနဲ႔ အသက္ရႈစရာ စေပ႔ေတာင္မရႏိုင္တဲ႔ ဒီရထားၾကီးေပၚမွာ နာဇီေခတ္တုန္းက လူသတ္တဲ႔ ခမ္႔(မ) ေတြကိုသယ္သြားတဲ႔ ရထားၾကီးအလား ဆိုး(လ္)ၿမိဳ႕ၾကီးကိုဦးတည္ခဲ႔ေလရဲ႕။
ၿမိဳ႕ၾကီးက မြန္းက်ပ္စြာနဲ႔ ခမ္းနားၿပည္႔က်ပ္ေနလွ်က္ .....
'ေၿမာင္ေဒါင္' လို႔ေခၚတဲ႔ေနရာေလးကိုေရာက္ေတာ႔ မ်က္၀န္းတစ္ဆံုး ... လူေတြ ... လူေတြ … ဒီေလာက္မ်ားတဲ႔လူေတြ ဒီေနရာေလးတစ္ခုမွာ စုၿပံဳေနၾကတာ။
အေမရိကားမွာဆိုရင္ မေကာင္းတဲ႔ေကာင္မေလးေတြရွိလို႔စည္းကားတာ။ဒီမွာေတာ႔ မသိဘူး ေကာင္းလားမေကာင္းလားဆိုတာ (အဟီး … ေလ႔လာရန္ အဆင္သင္႔ပါပဲ) ။ၾကည္႔ရတာ လူေကာင္းလူသန္႔ေလးေတြ သြားလာလွဳပ္ရွားေနၾကသလိုပါပဲ။အဲဒါနဲ႔ စူးစမ္းေလ႔လာၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ၿမန္မာၿပည္က တရုတ္တန္းတို႔ ညေစ်းတန္းတို႔လို ေနရာေလးကိုး။
အရပ္က နည္းနည္းပုေတာ႔ ပံုကသိပ္မမိုက္ဘူး ၿဖစ္ေနတယ္။ ခြင္႔လႊတ္ ဒီလိုနဲ႔.... ဒိုင္ဗင္ထိုးေတာ႔မဲ႔ ေရကူးသမားလို အသက္ကုိ ၀၀ရႈၿပီး လူေတြၾကားထဲ ဒိုင္ဗင္၀င္ထိုးလိုက္ေလရဲ႕ .…
ပါစင္နယ္စေပ႔ဆိုတာ အေမရိကားမွာတုန္းက ကိုယ႔္နားတစ္ေပေလာက္ ကပ္ေလွ်ာက္ရင္ကို ဘုၾကည္႔ ၾကည္႔ခဲ႔တဲ႔လူ။ ဒီမွာ ပခံုးခ်င္းပဲ ၀င္တိုက္ရင္ ကံေကာင္းတယ္လို႔မွတ္ပါ။
လမ္းလယ္ေခါင္မွာငူတူတူ ရပ္ေနရင္ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္၀င္တိုက္လိုက္ၾကမွာမ်ား....
ေၿမၾကီးကိုလက္နဲ႔ခတ္္ရင္ေတာင္ လြဲလိမ္႔မယ္။ ဒါကေတာ႔ေသခ်ာတယ္။
အသက္တူရြယ္တူေတြ ၀င္တိုက္ၾကတဲ႔အခါ 1/1000 sec ေလာက္ပဲ ကိုယ္ေလးကိုင္း ေခါင္းေလးငံု႕ၿပီး လွည္႔ထြက္သြားေလရဲ႕။ ဒါကို ေဒါသမထြက္ေလနဲ႕။ ဒါက သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ Apology ။
ဒီထက္ဆိုးတာရွိေသး .. ကိုရီးယားဟာ ဖိုးဖိုးၾကီး ဖြားဖြားၾကီးေတြ ၾကီးစိုးတဲ႔ နယ္ေၿမလည္းၿဖစ္ပါရဲ႕။ ရထားေပၚမွာဆို သူတို႔ေတြနဲ႔ မၿပိဳင္နဲ႔။ ေနရာေလးေတြ႕လို႔ထိုင္မယ္ လို႔စဥ္းစားတုန္း မိုင္၁၀၀ ႏွဳန္းနဲ႔ မိုးေပၚကက်လာတဲ႔ ဖိုးဖိုး ဖြားဖြားေတြအလား ။
ဒါနဲ႔ ၄၅ မိနစ္ရထားေပၚမွာ ထိုင္ဖို႔အေတြးေတြကို ေၿမၿမဳပ္ သၿဂၤဳလ္လိုက္ေလရဲ႕။
ဒါနဲ႔တင္ ဖိုးဖိုး ဖြားဖြား ေတြက မၿပီးေသး ၊ လမ္းမွာသူတို႔၀င္တိုက္ရင္ သူတို႔ဆီက အၾကည္႔ေလးေတာင္ မေမွ်ာ္လင္႔ေလနဲ႔ … လူကိုရွိတယ္လို႔္သတ္မွတ္တာမဟုတ္ဘူး ။
သူတို႔ရဲ႕ဓေလ႔ေလးေတြကိုၾကည္႔ၿပီး … စိတ္ပဲတိုရမလိုလို ၊ ရီပ ဲရီရေတာ႔မလိုလိုနဲ႔ .. အင္တင္တင္ၾကီးပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ေရွာ႔ပင္ စပတ္ပါေရာလား .. .ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္မေလးေတြ မီနီ ပန္႔ေလးေတြနဲ႔ ေနရာတိုင္း ။
ဒီလို ရာသီဥတုၾကီးမွာ ဒီလို၀တ္စားလြန္းေတာ႔ သံသယေတာင္၀င္မိတယ္ ...ကိုရီးယားမွာ ေဘာင္းဘီ အရွည္ေတြမ်ား ေစ်းၾကီးလြန္းသလားေပါ႔ေနာ္။
ယူလာတဲ႔ ပန္႔ေတြ ကိုေတာင္ ဒိုေနးရွင္း လုပ္ေပးဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လည္းစာရင္းေကာက္ဖို႔ေတာင္ စဥ္းစားၿပီးသြားေပါ႔။ ထင္သလို ဒိုေနးရွင္း စာရင္းမေကာက္လိုက္ရခင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ႔ရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးသံကို ၾကားလိုက္ရေလရဲ႕ “ဒံုးေ၀းလိုက္ခ်ည္းလား” တဲ႔ ။
အဲဒါ ဖက္ရွင္စတိုင္(လ္) အသစ္တဲ႔ …
အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ေတြ႔တဲ႔ မီနီပန္႔ေလးေတြဆိုရင္ ဒူးေခါင္းေလးေတြမ်ားတုန္ေနသလားလို႔
လိုက္ၾကည္႔လိုက္ရတာအေမာ။ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ပါဘူး ။ အၿပံဳးမပ်က္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းေလးေတြကို ဆက္လက္ ေနဆဲပဲ။
အံမခန္း ကိုရီးယား သတိခဲေလးေတြပါလားေနာ္...
လမ္းေပၚမွာေတြ႔တဲ႔ မုန္႔သည္တိုင္းေလာက္ကို အားေပးမိတာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔အားနည္းမႈ ပဲေၿပာမလားေနာ႔။
တစ္ခါကေတာ႔ ဖြားဖြားၾကီးတစ္ေယာက္ တုန္ေနတဲ႔ ရာသီဲဥတု ကြင္းၿပင္ၾကီးထဲမွာ မုန္႔ခ်ိဳေလးေတြ လုပ္ေရာင္းေနေလရဲ႕။သနားမိတဲ႔ စိတ္ရယ္ (တစ္ကယ္ပါ) စားၾကည္႔ခ်င္တဲ႔ စိတ္ေၾကာင္႔ သူလုပ္ၿပီးသမွ် မုန္႔ခ်ိဳေလးေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္္၀ယ္ၿပီး လမ္းမွာေတြ႔တဲ႔ ကေလးေတြ ကိုလည္းမွ်ေ၀ေပးလိုက္ေလရဲ႕။ သၾကားကို အရည္ၾကိဳၿပီး အေရာင္နဲနဲတင္ ကြတ္ကီးေလးေတြလို အခ်ပ္ကေလးေတြလုပ္ၿပီး အလယ္မွာ အသည္းပံု ဒီဇိုင္းေလးေဖာ္ထားတဲ႔ ၿမန္မာၿပည္က ထန္းလွ်က္ယိုလိုမုန္႔မ်ိဳးေလးပါ ..
ၿပီးေတာ႔ လူေတြအံုေနတဲ႔ ေနရာေလးတစ္ခုကိုေရာက္ သြားေတာ႔..... သီခ်င္းသံေလးၾကားရေတာ႔ စိတ္၀င္စားလို႔တိုးၾကည္႔မိတယ္။ ေယာက်ာၤးသားၾကီး ႏွစ္ေယာက္ ၊ သီခ်င္းေလးျငီးရင္း မုန္႔တီေခါက္ဆြဲေလာက္ရွိတဲ႔ မုန္႔တစ္မ်ိဳးကို ဂ်ံဳ မွဳန္႔ထဲႏွစ္လိုက္ ဆြဲဆန္႔လိုက္ လုပ္ရင္း ... ေနာက္ဆံုး ပင္႔ကူမွ်င္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ႔တဲ႔ အမွ်င္ေလးေတြအထဲမွာ အစာေလးေတြထည္႔ၿပီးလိပ္ေလရဲ႕။ ေၿမပဲလိပ္ ေလးေတြအတိုင္းပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ Performance ေလးကို ၾကိဳက္တာရယ္၊ ၿမည္းစမ္းခ်င္တာရယ္နဲ႔ အားေပးခဲ႔ပါေသးတယ္။
ငါးတုတ္ထိုး ... အၾကီးၾကီးပဲ ..
ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတဲ႔ အကင္ေလးေတြ .. .. ကိုရီးယားမေရာက္ခင္ကတည္းက ေတြ႔ရင္စားမယ္လို႔ အားခဲထားေတာ႔ ကိုယ္႔ကတိ ကိုယ္လည္းမၿဖတ္ခ်င္တာနဲ႔ အကင္တစ္ကင္လွမ္းႏိႈက္လိုက္ေလရင္း... သြား ၊ ပါးစပ္ နဲ႔ လွ်ာကို အလုပ္သစ္ေပးလိုက္ေလရဲ႕ ။
သိပ္မၾကာပါဘူး .. .ပါမစ္မေပးပဲနဲ႔ ကုလားဘင္ခရာအသင္းၾကီးက ဗိုက္ထဲမွာ လွည္႔ပတ္ေနေလရဲ႕။ နီးရာ စခန္းမွာ Business ကို ၿမန္ၿမန္ ထိန္းသိမ္းလိုက္ရတယ္။
ဒါနဲ႔ 'အီထယ္၀မ္း' လို႔ေခၚတဲ႔ အီလက္ထေရာနစ္ ေမာၾကီးထဲ ေရာက္သြားတယ္ေပါ႔ ။ လိုခ်င္တဲ႔ပစၥည္းေလးေတြ ေတြ႔ရင္ကိုင္ၾကည္႔ေပါ႔ ... အာရွသားရုပ္ေပါက္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အၿမဲ K လိုလာေၿပာတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မရိုင္းပါဘူး ၊ သူတို႔ေၿပာခ်င္တာေလးေတြ ၿပီးတဲ႔အထိ ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ နားေထာင္ရင္း အၿမဲေစာင္႔ပါတယ္ ။ ၿပီးမွ ကိုရီးယားလို မေၿပာတတ္ဘူးလို႔ မနည္းၿငင္းယူရတယ္။
အဲဒီ႔မွာ ၿပႆနာကစတာပဲ … … …
သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကိုရီးယန္း မဟုတ္မွန္းလည္းသိေရာ ပစၥည္းေစ်းႏွုန္းက သံုးဆေလာက္ ခုန္တက္သြားေလရဲ႕။ သူတို႔ေလးေတြက ပစၥည္းကို ေစ်းႏွုန္းကပ္မထားေတာ႔ သူတို႔ေခၚခ်င္သေလာက္ေခၚပါေလေရာ။ အဲဒီမွာ တတ္ထားသမွ် K ေတြေရာ Signs Language ေတြေရာ အသံုး၀င္လာပါေရာလား ။ သူတို႔ကေစ်းေခၚရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ဖြဲ႕လံုးကတတ္ထားတဲ႔ “ခါ ဂါ ကူး ဆယ္ေရာ” ဆိုတဲ႔ ေစ်းေလွ်ာ႔ပါဦး လို႔ အဓိပါယ္ရတဲ႔ စကားလံုးကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာေရာ ဦးေႏွာက္ထဲမွာပါ မင္နီနဲ႔ ေရးဆြဲမွတ္သားထားေလရဲ႕ ။ အဆင္မေၿပရင္ လက္ခါၿပၿပီး လွည္႔ထြက္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္။ေနာက္ကေန လိုက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုခ်င္တဲ႔ေစ်းကိုေပးၿပီး ေရာင္းတာက ကိုရီးယန္းေတြရဲ႕ အလုပ္။ ဒီလိုနဲ႔ေစ်းတည္႔ရင္ ပစၥည္းအိမ္ပါလာတယ္ေပါ႔ ။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူလိုခ်င္တဲ႔ အက်ႌေလးေတြ႔ပါတယ္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေကာင္မေလးနဲ႔ ေစ်းကိုေတာ္ေတာ္ေလးညွိယူလိုက္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ေစ်းလည္းတည္႔ေရာ သူငယ္ခ်င္းက အက်ႌကို ၀တ္ၾကည္႔ေတာ႔ တစ္ဆို္ဒ္ေလာက္ေသးေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဆိုဒ္ရွာေပးမယ္ဆိုၿပီး ေကာင္မေလးက ဆိုင္အတြင္းပိုင္းကို ၀င္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ထြက္မလာတာနဲ႔ အတြင္းထဲကို လိုက္၀င္ၿပီးၾကည္႔ေတာ႔ … ေဟာဗ်ာ … သူနဲ႔ ေနာက္ထပ္ေကာင္မေလးနဲ႔ အက်ႌကို တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ကိုင္ၿပီး ဆြဲဆန္႔ေနၾကတာဗ် ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ဘာေၿပာရမွန္းမသိ။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း တစ္အင္အင္ နဲ႔ၿဖစ္သြားပါေရာလား ။ ဒါနဲ႔ ေကာင္မေလးက ေနာက္ထပ္ေစ်းထပ္ေလွ်ာ႔ေပးရွာတယ္။
ေအာ္ .. .. ကိုရီးယားသူ ေတြ ပစၥည္းတစ္ခုကိုေရာင္းခ်င္ရင္ အဲဒီေလာက္ၾကီးထိ စိတ္ၾကီးရွာပါကလားေနာ္ ။ ေနာက္ ကိုရီးယားမွာ ပစၥည္း၀ယ္ရင္ သူတို႕ေပးတဲ႔ ဆိုဒ္ကိုသာယူဖို႔ အၾကံဥာဏ္ေပးပါရေစလား … … …
။ ။ ။ ေနာက္မွ ဆက္ပါဦးမည္ ။ ။ ။
