ပထမဆံုးေသာ...အပိုင္း(၁)

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့....ပထမဆံုးေလးေတြအမ်ားၾကီးပါတဲ့ပို႔စ္တစ္ခုပဲေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလိုဗ်...ကြ်န္ေတာ္ကေတာသားေလာက္နီးနီးေခတ္မွီတယ္ဆိုရမယ္။ရန္ကုန္ျမိဳ႔ၾကီးကို ၾကီးေကာင္ေပါက္မွျပန္လာေနရတာကိုး။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့အေဖနဲ႔ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ျပီး
ေနခဲ့တာေလ။အေဖက၀န္ထမ္းဆိုေတာ့နယ္တကာလွည့္ျပီးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတာ။
အေမကေတာ့ရန္ကုန္သူ၊ရန္ကုန္မွာပဲအေနမ်ားပါတယ္။ကြ်န္ေတာ့္အေဖကလဲေျခေထာက္ေဗြပါတဲ့သူဆိုေတာ့
သြားလိုက္ျပန္ျပီရွမ္းျပည္၊ ေရာက္သြားျပန္ျပီေအာက္ပိုင္းကမြန္တို႔၊ကရင္တို႔။
ျပီးေတာ ့ျပန္စုန္တက္သြားတာရခိုင္နဲ႕အထက္အညာသို႔။
အေဖ့ေနာက္ကလိုက္တဲ့ကြ်န္ေတာ္ကလဲ နယ္စံုေရာက္ဖူးတာေပါ့။
အဲ......ရန္ကုန္ျမိဳ႔ၾကီးကိုေတာ့ ၉တန္းႏွစ္လည္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္တာ၊ ျပန္ေနဖူးတာခင္ဗ်။
အဲဒိေတာ့ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕လူရည္လည္မွုကလဲ ေတာသားနဲ႔သိပ္မကြာဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ရန္ကုန္ကိုေရာက္ျပီးေက်ာင္းတက္ေတာ့လဲဒီအတိုင္းပါပဲ။ နယ္မွာနဲ႔ကကြာျခားလြန္းတယ္ဗ်။
ရန္ကုန္မွာက ဆရာ၊ဆရာမေတြကိုရိုေသမွုကနည္းနည္းမ်ား 'ေပါ'့မလားလို႔ပါ။ကြ်န္ေတာ့္အထင္ေပါ့ေနာ္။
ဒါနဲ႔...၁၀တန္းႏွစ္လဲေရာက္ေရာ ကြ်န္ေတာ္လဲသူငယ္ခ်င္းေတြေျမွာက္ေပးတာနဲ႔
ရည္းစားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ထားျဖစ္ပါရဲ႕။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ပထမဆံုးရည္းစားကိုသြားၾကိဳတဲ့ေန႔ကေပါ့ဗ်ာ.....
အဲဒိေန႔ကေကာင္းကင္မွာမိုးေတြညိဳေနတယ္။ သူ႔အိမ္ကေနသူတက္တဲ့က်ဴရွင္ကိုသြားေတာ့
ကြ်န္ေတာ္လိုက္ပို႔ေပးျပီးေတာ့ ျပန္ၾကိဳမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္လဲသူလာမယ့္ကားဂိတ္မွာ
သြားေစာင့္ေနလိုက္တာေပါ့။ သူလာေနပါျပီ...ေဘးလြယ္အိပ္ေလးစလြယ္သိုင္းျပီးေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။
သူကိုေတြ႔လိုက္ေတာ့အရမ္း ရင္ေတြခုန္သြားတာေပါ့။ေျခေတြ လက္ေတြေအးျပီး ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုုင္ရမလဲမသိေတာ့ဘူးေလ။
တခါမွအဲဒိလိုမၾကံဳဖူးဘူးဗ်...တကယ္။ သူလဲရွက္ေနတယ္ဗ်။
ဒါနဲ႔ပဲကြ်န္ေတာ္ကစျပံဳးျပလိုက္ျပီးေတာ့..သြားမယ္ေလဆိုျပီးကားေပၚတက္ၾကတာေပါ့။
ႏွစ္ေယာက္သားရွက္ရွက္နဲ႔ကားေပၚတက္လိုက္တာ ကားနံပါတ္ကိုမၾကည့္မိဘူး။ ကံေကာင္းလို႔ေပါ့ဗ်ာ။
သူ႔အိ္မ္နဲ႔ က်ဴရွင္နဲ႔က ကားႏွစ္မွတ္တိုင္ပဲစီးရတယ္။ျပီးေတာ့အဲဒိလမ္းေပၚဆြဲတဲ့ ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ က်ဴရွင္ရိွတဲ့ကားမွတ္တိုင္ကိုေရာက္လို႔ေပါ့။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အဲဒိမွကတည္းကစလြဲျပီေလ။

ကားေပၚေရာက္ေတာ့လဲ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကားခကို ေပးမလို႔လုပ္တာသူကရွက္ေနျပီးသူလဲေပးေနလို႔..
စပယ္ယာခမ်ာဘယ္သူ႔ဆီကယူရမလဲမသိျဖစ္ေနေသးတယ္။ျပီးေတာ့မွကြ်န္ေတာ္အတင္းေပးလိုက္ရတာ။
ကားေပၚကဆင္းျပီးက်ဴရွင္ကိုသြားတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္မွာလဲလမ္းေလွ်ာက္ရင္ႏွစ္ေယာက္သားခပ္ခြာခြာေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႔လူေတြဘာေတြလာလို႔
ေရွာင္လိုက္ရင္တိုက္တိုက္မိတယ္ခင္ဗ်။လူႏွစ္ေယာက္ကခပ္ခြာခြာေနျပီးတျပိဳင္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ေနတာေလ။
လမ္းေလွ်ာက္ျပိဳင္ေနသလိုပဲ....ဟီးဟီး။ဒါလည္း... ရည္းစားနဲ႔ပထမဆံုးလမ္းေလွ်ာက္ျခင္းပါပဲ။

ျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားလဲမေျပာၾကဘူး။ေခါင္းၾကီးေတြငံုျပီး ေလွ်ာက္ေနတာ
က်ဴရွင္ေရာက္တဲ့အထိပဲဗ်။ က်ဴရွင္ေလွကားေရာက္ေတာ့မွသူကသြားေတာ့မယ္ဆိုျပီး
ေလွကားေပၚတက္မလို႔လုပ္တယ္။အဲဒိေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လဲသတိရလာျပီးအျပန္ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္
လို႔ အေလာတၾကီးေျပာလိုက္မိတယ္။ေျပာသာေျပာလိုက္တာ ကြ်န္ေတာ္လဲသူက်ဴရွင္ခ်ိန္ကိုမသိဘူးဗ်။
ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဆင္းမလဲဆိုတာေလ။သူတက္သြားတာေတာ့၆နာရီပဲ။
သူ႔က်ဴရွင္ခ်ိန္မျပီးမခ်င္းအတြင္း ဘယ္လိုအခ်ိန္ျဖဳန္းရမလဲမသိဘူးဗ်။
အဲမွာဇာတ္လမ္းစတာပဲဗ်။(အခုမွစတာေနာ္)


ဆက္ရန္.....
အပိုင္း (၂)

ေႏြဂိမာန္ဦး

ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး
ေလ႐ူးကတသုန္သုန္
ဥဩငယ္ သံခ်ိဳေတးနဲ႕
ေရာ္ရြက္ေႂကြ ေျမမွာၾကဲျပန္ေတာ့
ေဖာ္ကြဲသူ မ်က္ရည္ဝဲတယ္
လြမ္းဖြယ့္ ေႏြဦး။