ပထမဆံုးေသာ...အပိုင္း(၂)

ပထမပိုင္းမွာေျပာခဲ့သလိုပဲ....ကြ်န္ေတာ္က ေတာသားေလာက္နီးနီး ရန္ကုန္ရည္လည္တာေလ။

အဲဒိတုန္းက အခ်ိန္ျဖဳန္းနည္းေတြကို လံုး၀မသိခဲ့ရိုးအမွန္ပါ။
သူမ်ားေတြလိုမ်ိဳးတျခားတစ္ေနရာသြားဖို႔ကြ်န္ေတာ့္မွာမရိွဘူး။
အိမ္ျပန္ဖို႔ကလဲျပန္လာရင ္အေ၀းၾကီးဆိုေတာ ့ျပန္မသြားခ်င္ဘူး။အဓိကကေတာ့ပိုက္ဆံေပါ့ဗ်ာ။
ပိုက္ဆံယူလာတာက အဲဒိတံုးကဆိုရင ္၂၅၀လားပဲပါတာ။ ဒါေပမယ့္ဘတ္စ္ကားတခါစီးရင္၂၀နဲ႔ဂိတ္စဂိတ္ဆံုး
စီးလို႔ရတဲ့အခ်ိန္မွာဗ်ာ။ဟုတ္တယ္မလား။လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္ကမ ွ၅၀ေလာက္ပဲရိွေသးတယ္ေလ။
ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔က်ဴရွင္ေရွ႕က သစ္ပင္ၾကီးရဲ႕ေဘးမွာေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
မွတ္မိေသးတယ္အဲဒိသစ္ပင္ၾကီးကဗန္ဒါပင္ၾကီးဗ်။

ေကာင္မေလးကလ ဲစိတ္မခ်လို႔ထင္ပါတယ္။က်ဴရွင္တိုက္ခန္း၀ရန္ဒါကေနျပီး ထြက္ထြက္ၾကည့္တတ္တယ္ဗ်။
သူထြက္ၾကည့္တာေလးျမင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲအားတက္ျပီးဆက္ေစာင့္တာေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္လူကမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ေျခေထာက္ေတြေညာင္းေနျပီဗ်။
ထိုင္ဖို႔ေနရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မရိွဘူးဗ်။အဲ..သူတို႔က်ဴရွင္ဘက္ျခမ္းကက်ဴရွင္တိုက္
ေအာက္မွာေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ရိွတယ္ဗ်။ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့
ဘယ္လိုေတြးလဲဆိုရင္ဒီလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကိုငါသြားထိုင္လဲအလြန္ဆံုးအခ်ိန္ျဖဳန္းႏိုင္မွ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲကုန္မယ္။ငါကေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ရင္ေတာ့ အခ်ိန္ပိုျဖဳန္းႏိုင္မယ္။
ဒါေပမယ့္မေသာက္တတ္ေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။ ေရးေႏြးၾကမ္းေတြခ်ည္းပဲ ထိုင္ေသာက္ရေအာင္လဲ ဒီၾကားထဲအေပါ့အပါးသြားခ်င္ရင္လဲ ကြ်န္ေတာ္ေနရာေဒသကိုမကြ်မ္းဘူးေသးဘူး။
လက္ဖက္ရည္ေသာက္မယ့္ကိစၥကို ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္အျဖစ္ ထားလို္က္တာေပါ့ဗ်ာ။ကိုယ္ကလဲ အဲဒိနယ္ေျမကိုတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတာလဲပါမွာေပါ့။ ပထမဆံုးေတြပါဆိုမွ....ဟဟ။

အဲ....နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ၆နာရီ၄၅ပဲရိွေသးတယ္။သူ႔က်ဴရွင္က ၆နာရီကေန ၈နာရီေလာက္အထိမွန္းတာပဲ။
ေနာက္ေတာ့ ဒီအတိုင္းရပ္ေနမယ့္အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္မယ္ကြာဆိုျပီး လမ္းေတြပတ္ေလွ်ာက္ေနလိုက္တယ္။
ကို္ယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ရပ္ကြက္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိမ္းတယ္ဗ်။လူေတြကလဲၾကည့္ေနတာေပါ့။
သူတို႔ၾကည့္ေလ ကြ်န္ေတာ္မေနတတ္ေလပဲ။တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္မလားဆိုတဲ့ စိတ္ကေပၚေပၚလာတယ္။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့္ ေၾကာက္တာေပါ့ဗ်ာ။ရည္းစားနဲ႔ တခါမွမသြားဖူးဘူးေလ။
အိမ္ကလူေတြမ်ားေတြ႔မလား၊အိမ္ကမေတြ႔ရင္ေတာင္အေဖ၊အေမတို႔ရဲ႕မိတ္ေဆြေတြျမင္သြားမလားဆိုျပီး
ေၾကာက္ရေသးတယ္ဗ်ာ တကယ္... ။ အဲဒိတုန္းကဘယ္လိုျပန္ရင္ဆိုင္ရမလဲဆိုတာမေတြးတတ္ေသးဘူး။
ဒါေပမယ့္ေတြ႔ခ်င္တဲ့သူေတြလဲရိွတယ္ဗ်။အဲဒါကေတာ့တစ္တန္းထဲေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ။
ဟဲဟဲ ၾကြားခ်င္လို႔ပါ မင္းဘာလာလုပ္တာလဲေမးရင္ငါ့ရည္းစားကိုက်ဴရွင္လာပို႔တာလို႔ေျပာခ်င္ေနတာ
ယားေနတာပဲ...ပါးစပ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေတာ့စကားေျပာေဖာ္ရတာေပါ့။
လူေတြလဲဒီေကာင္ေလးကသူငယ္ခ်င္းလာေစာင့္တာပဲေလဆိုျပီးထင္ပါေစေပါ့ဗ်ာ။

ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဘယ္သူ႔နဲ႔မွမေတြ႔ဘူး။ကြ်န္ေတာ္လဲ ေနာက္တခါဆိုရင္ေတာ့ ဒီအနားမွာေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးထားရအံုးမယ္ဆိုျပီး ေတးထားတုန္း ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ေရာက္လာသူကေတာ့ မိုးပဲဗ်။
ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္မေလးကိုေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ကတည္းက ညိဳ႕ေနတဲ့မိုးက ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲျပီးေတာ့ကို ရြာခ်လိုက္ပါေရာဗ်ာ။ နဂိုကမွသြားစရာမရိွလို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေနတဲ့ေမာင္ဏီ(န္)ကင္းတစ္ေယာက္ ဟိုေျပးရမလို၊ဒီေျပးရလိုျဖစ္ေရာဗ်ိဳ႕။ မိုးကဘယ္ေလာက္ေရပါလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အမိုးတစ္ခုေအာက္ကိုခိုမိလိုက္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ အ၀တ္အစားေတြေရညစ္ခ်လို႔ရေနျပီေလ။
ဘယ္လိုမွ ကိုယ္ေငြ႔နဲ႔ျပန္မေျခာက္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ရြဲရြဲစိုမွုေပါ့ဗ်ာ။
လူလဲနည္းနည္းေတာ့ေသခ်င္ေစာ္နံေနျပီ။ရန္ကုန္မိုးကသိတဲ့အတိုင္း အရမ္းရြာရင္ေအာက္ကေျမာင္း
ေရပါလိုက္တက္တာကိုး။ကြ်န္ေတာ္ခိုေနတာကလဲ အေၾကာ္တဲသာသာေလာက္ရိွတဲ့အမိုးေလး။
အမိုးေအာက္မွာေလာေလာဆယ္မိုးခိုေနတာလဲ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္လူငါးေယာက္လဲရိွေသးတယ္။
အေပၚပိုင္းကိုမိုးမစိုေတာ့ေပမယ့္ ေျခေထာက္ေတြကေရနစ္ေနျပီေလ။
ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆိုအေတာ္ေပတဲ့ေကာင္ပါပဲ။အဲဒီအခ်ိန္တံုးကေတာ့ေသခ်င္ေစာ္
တကယ္နံမိတယ္ဗ်ာ။ထီးဘယ္ေတာ့မွမဆာင္တဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပထမဆံုးအျပစ္တင္မိတယ္ဗ်ိဳ႕။



ဆက္ရန္.....
အပိုင္း (၃)