ပထမဆံုးေသာ...အပိုင္း (၃)

ဒါနဲ႔ပဲ ၇နာရီ၄၅ေလာက္မွမိုးကစဲသြားတယ္။
မိုးစဲသြားတာနဲ႔ကြ်န္ေတာ္လဲေကာင္မေလးရိွတဲ့က်ဴရွင္တိုက္ကိုအျမန္ျပန္ေျပးတာေပါ့ဗ်ာ။
မေျပးလို႔မရဘူးေလ။သူက်ဴရွင္ဘယ္အခ်ိန္ဆင္းမလဲ ကြ်န္ေတာ္မွမသိတာ။မေတာ္လို႔ ေစာေစာဆင္းသြားရင္
ခက္အံုးမယ္။က်ဴရွင္တိုက္ခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ရိွမယ္အထပ္ေလးကို(၄ထပ္)ေမွ်ာ္ၾကည့္မိတယ္။
ရိွမွရိွပါအုံးမလားလို႔ေပါ့။မိုးကလဲခ်ဳပ္ေနျပီဆိုေတာ့ ဘာမွမျမင္ရပါဘူးဗ်ာ။အဲဒါနဲ႔ ေအာက္မွာရိွတဲ့ လက္ဖက္ရည္
ဆိုင္ထဲ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ပထမဆံုးေသာတစ္ေယာက္ထ ဲလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖူးျခင္းပါ။
ကြ်န္ေတာ္အဲဒါမတိုင္ခင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၃ခါ၄ခါပဲထိုင္ဖူးပါတယ္။ဒါေတာင္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပါ။
အင္း...ထိုင္လိုက္ေတာ့ စားပြဲထိုးေလးကလာေမးတယ္ဗ်။အကိုဘာေသာက္မလဲတဲ့။
အဲဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္လ ဲပါးစပ္ထဲရိွတဲ့ဟာေျပာလိုက္တယ္။ခ်ိဳဆိမ့္လား ခ်ိဳက်လားမသိဘူးဗ်။
မွန္တာေျပာရရင္ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္လဲမေသာက္၊ၾကိဳက္လဲမၾကိဳက္ျဖစ္၊မွာလဲမမွာတတ္တဲ့ေကာင္ပါ။
ဒါေပမယ့္ဟန္ကိုယ္ဖို႔ေပါ့ဗ်ာ။

စားပြဲထိုးေလးကလဲ ကြ်န္ေတာ့္ကိုသတိထားမိတယ္ဗ်။ထားမိမွာေပါ့ သူတို႔ဆိုင္ေရွ႕မွာတ၀ဲလည္လည္
၁နာရီေလာက္လုပ္သြားတာကိုး၊ျပီးေတာ့ ျပန္လာေတာ့လဲ အေမာတၾကီးလဲရြဲရြဲစိုလို႔ေလ။
သူလ ဲကြ်န္ေတာ့္ကိ ုမွတ္မိ၊ ကြ်န္ေတာ္လဲသူ႔ကို မွတ္မိတာေပါ့။ဟဲဟဲ...ဒါေပမယ့္ဟန္ေတာ့မပ်က္ေစနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။
လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္လာခ်ေပးတယ္။ျပီးေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာစားပြဲထိုးေလးကသြားရပ္ျပီး သူရဲ႕
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ စကားေဟးလား၀ါးလားလုပ္ေနပါတယ္။
အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ငါ့အေၾကာင္းမ်ားေျပာျပီးရယ္ေနတာလားလို႔လဲ မဆီမဆိုင္ေတြးမိေသးတယ္ခင္ဗ်။
လာခ်တဲ့လက္ဖက္ရည္ကို ဇြန္းေလးနဲ႔ေမႊေနရင္စဥ္းစားေနမိတယ္။ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္မေလးက်ဴရွင္ျပီးမ်ား
ျပီးသြားျပီလားေပါ့။ဒါေပမယ့္ ၈နာရီထိုးဖို႔က နည္းနည္းလိုေသးေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးလို႔ပဲေတြးျပီး
ေစာင့္ေနရတာ ျပီးေတာ့ ေဘးဘီကိုလဲအကဲလွမ္းခတ္ရေသးတယ္။ဘယ္သူမ်ားငါ့ကိုသတိထားျပီး
ၾကည့္ေနသလဲေပါ့။တကယ္ပါဗ်ာ ေနာက္ေက်ာမလံုတဲ့ဒုကၡဆိုတာအဲဒိေတာ့မွနားလည္တယ္။
ဘာမဟုတ္တာကို ဘာမွန္းမသိပဲေၾကာက္ေနတာေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ဗ်။
ဒါေပမယ့္သူတို႔ဆင္းလာမယ့္တိုက္ေလွခါးကကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ထိုင္ခံုနဲ႔သိပ္မေ၀းဘူး။
ျပီးေတာ့ ျမင္လဲျမင္ေနရတယ္ဆိုေတာ့အဆင္ေတာ့ေျပတာေပါ့။
အဲဒါနဲ႔ပဲေလွခါးကိုပဲအာရံုစိုက္ျပီးလက္ဖက္ရည္ကိုတငံုလွမ္းေသာက္လိုက္တယ္။

အင္...တမ်ိဳးပါလား
ေနာက္တငံုထပ္ေသာက္ၾကည့္...
အီး...ဘယ္လိုၾကီးလဲဟ။
ဟုတ္တယ္လက္ဖက္ရည္ကဘယ္လိုၾကီးမွန္းကိုမသိဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ေသာက္ဖူးတဲ့ လက္ဖက္ရည္ေတြနဲ႔ေတာ္ေတာ္ကြာတယ္ဗ်။
ကြ်န္ေတာ္မွာလိုက္တာလက္ဖက္ရည္မွဟုတ္ရဲ႕လား။
အင္း......ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့အဲဒိတံုးကေခတ္စားေနတဲ့ရွယ္ဆိုတာဇြန္းနဲ႔ဗ်လို႔ဆိုတာေလ။
ကြ်န္ေတာ္ခြက္မွာဇြန္းၾကီးတန္းလန္းနဲ႔....
ဒါေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္ကေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုဖန္ေနတာဗ်။ဘယ္လိုၾကီးမွန္းကိုမသိဘူး။
ကြ်န္ေတာ္အဲဒိလိုျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမလံုတာနဲ႔ေဘးဘီကိုမသိမသာၾကည့္ေတာ့ စားပဲြထိုးေလးက
ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္ခင္ဗ်။သူၾကည့္တာကရိုးရိုးပါ။ကြ်န္ေတာ္အဆင္ေျပမေျပဂရုစိုက္တဲ့ပံုမ်ိဳးေပါ့။
ခက္တာကကိုယ္ပဲေလ။ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္မလံုေတာ့ ဒီေကာင္မ်ားငါ့ကိုေျခာက္ခ်တာလားေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က ေၾကာက္လဲေၾကာက္တတ္ေတာ့ သူမ်ားရပ္ကြက္ထဲသြားျပီးစြာ
လို႔ငါ့ကို၀ိုင္းရိုက္လဲ ဒုကၡဆိုျပီးေတြးမိေသးတယ္။စားပြဲထိုးေလးလဲ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကိုလာျပီး အကိုဘာလိုလို႔လဲ
ေမးပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္လဲေယာင္ျပီး ေရေႏြးၾကမ္းအိုးလို႔ေျပာေတာ့သူကအကို႔ေရွ႕မွာေလတဲ့။
ဟီးဟီး....နည္းနည္းေတာ့ရွက္သြားတာေပါ့။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနက်
လူလိုပံုဖမ္းျပီး ဆိုဒ္ၾကီးဂိုက္ၾကီးနဲ႔ေသာက္ေနတာကိုး။

ျပီးေတာ့ေျပာရအံုးမယ္။အဲဒိလက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာနာမည္ၾကီးဆိုင္ဗ်။
ကြ်န္ေတာ္လဲသူငယ္ခ်င္းေတြျပန္ေျပာမွသိရတာ။လူ၀င္လူထြက္ကလဲမ်ားမွမ်ား။
ကိုယ္ေနရာရဖို႔ေတာင္ တခါတေလခက္တယ္ဗ်။အဲဒိေတာ့ကြ်န္ေတာ္ကလဲအခ်ိန္ထပ္ျဖဳန္းရအံုးမယ္ဆိုေတာ့
အလြန္ဖန္ျပီးလန္ထြက္ေနေသာ လက္ဖက္ရည္ေလးကိုအားကိုးျပီး ထိုင္ေနရအံုးမွာပဲေလ။
ဒါနဲ႔ ေရေႏြးေသာက္လိုက္၊လက္ဖက္ရည္ဖန္ဖန္ေသာက္လိုက္နဲ႔၁၅မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ထပ္ယူလိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။(လက္ဖက္ရည္အဖန္ေသာက္ရင္က်က္သေရအမွန္ေရာက္တယ္ၾကံသေလာက္ျပီးတဲ့ေရ)ဆိုတာၾကားဖူးမွာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ မိုးမိလို႔ေအးတာကတစ္မ်ိဳး၊ရည္းစားက်ဴရွင္ဆင္းသြားမွာကိုစိုးတာကတဖံု၊ေလာေလာဆယ္
ေသာက္ေနတဲ့ခြက္က(လက္ဖက္ရည္ခြက္ေျပာပါတယ္)အသံုးမက်တာက တျဖစ္ဆိုေတာ ့က်က္သေရ ရိွလား မရိွလား မိတ္ေဆြပဲေတြးၾကည့္ဗ်ာ။

ခဏေနေတာ့က်ဴရွင္ေလွခါးကေကာင္ေလး၊ေကာင္မေလးေတြဆင္းလာတာေတြ႔တယ္ဗ်။
ကြ်န္ေတာ္လဲ နဲနဲအားတက္သြားျပီး စားပြဲထိုးေလးကိုေခၚလိုက္တယ္။လက္ဖက္ရည္ဖိုးရွင္းထားတာေလ။
စားပြဲထိုးေလးကကြ်န္ေတာ္ခြက္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး မျပီးေသးဘူးဆိုတာသိေတာ့ မသိမ္းသြားေသးပါဘူး။
ထပ္ေသာက္ေပါ့။ထားခဲ့တယ္....
ကြ်န္ေတာ္လဲ ေလွကားကိုမ်က္ေျခမပ်က္အာရံုစိုက္ေနလိုက္တာ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့သူေလးကိုေတြ႔လိုက္ပါျပီဗ်ာ။
သူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးေတြနဲ႔စကားတေျပာေျပာနဲ႔ဆင္းလာတာဗ်။
ကြ်န္ေတာ့္ကိုလဲေတြ႔ေရာ ပထမအ့ံၾသသြားတယ္ခင္ဗ်။ဟုတ္တယ္ေလ။
သူနဲ႔ညေနကလာတုန္းကအေကာင္းအခုမွက်ိဳး...အဲဟုတ္ဘူး။
အခုအားလံုးစိုရြဲေနျပီး ၾကြက္စုတ္ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့။ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္လဲျမန္ျမန္ထမလုိ႔ လက္က်န္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ ထဲက အရည္ေတြကိုေသာက္ခ်လိုက္ပါတယ္။

ေအာ္....
အဲဒိေတာ့မွကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိေတာ့တယ္။ေတာသားမွန္း။ရယ္ခ်င္တာလဲမေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္တဲ့လက္ဖက္ရည္ခြက္ရဲ႕ခြက္ေအာက္ေျခမွာ ႏို႔ဆီေတြမွအမ်ားၾကီးရယ္ဗ်။
ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကို ရည္းစားအပူမိျပီး လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္တာအေပၚယံကပ္ေဖ်ာ္မိတာကိုး။
အဲဒါမိုလို႔ အရသာမရိွျဖစ္ေနတာေပါ့။အဲဒါကို ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ေတြေလ်ွာက္ေတြးေနေသးတယ္ေလ။
ရည္းစားနဲ႔ျပန္သြားရလို႔ေပါ့ဗ်ာ..တလမ္းလံုးျပံဳးစိျပံဳးစိကိုျဖစ္ေနတာ။သူကေတာ့ထင္မွာေပါ့ဗ်ာ ရည္းစားကို
လာၾကိဳရလို႔ ေပ်ာ္ျပီးျပံဳးေနတယ္လို႔။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိတာေပါ့။
ေပ်ာ္တာလဲပါပါတယ္။စိတ္ညစ္တာေတြလဲပါပါတယ္။ အားလံုးေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ပထမဆံုးရည္းစားသြားၾကိဳတဲ့အေတြ႔အၾကံဳေလးျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ....


(ပထမဆံုးေသာပို္စ့္ေလးကိုစိတ္ရွည္လက္ရွည္အားေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးပါ။ဒီပံုျပင္ဘေလာက္မွာ
လဲဒီပိုစ့္ကကြ်န္ေတာ္အတြက္ပထမဆံုးပါပဲ)

ဏီ(န္)ကင္း